Τα μισισμένα απογεύματα της Τρίτης

Είναι Τρίτη απόγευμα 4 Σεπτεμβρίου 2007. Το ΠΚ άνοιξε χθές και είμαστε σε μια κατάσταση πανικού στην ΒΙΒ. Προσωπικά μιλώντας παρουσιάσεις, χαλασμένα δίκτυα, αργοί Η/Υ κλπ. Μισώ τα απογεύματα της Τρίτης που είναι τα απογεύματα μου. Γίνεται πανικός τα πρωϊνά και συνήθως μέχρι τις 3.00 το μόνο που σκέφτομαι είναι ο ύπνος. Διερωτώμαι πως παλιά έτρεχα στα ιδιαίτερα και είχα τον καθένα στο κεφάλι μου να με ρωτά για την κλίση των ρημάτων της τουρκικής. Υπάρχουν στιγμές που διερωτώμαι για τις αντοχές μου και στιγμές που μου λείπει η τάξη. Ελπίζω τουλάχιστον με τα μαθήματα για τους πρωτοετείς να μου φύγει αυτή η νοσταλγία. Η οποία καταντά μαζοχισμός άμα το σκέφτομαι πιο ψύχραιμα. Βλέπετε όταν θυμηθώ τους ακατονόμαστους μαθητές μου και το τι πέρασα λέω άστο να πάει να χαλιέσαι εσύ για τον κάθε κουρούπετο που νομίζει ότι έχει εξουσία. Απο την άλλη όταν είμαι απόγευμα νιώθω μοναξιά. Συνήθως η βιβλιοθήκη δουλεύει πιο πολύ τα πρωινά και τα απογεύματα όχι και τόσο και επειδή δεν έχει φοιτητή μαζί μου ψυχοπλακώνομαι. Πρέπει να ζητήσω φοιτητή μαζί μου. Ακούω μουσική και παίζω στο νετ. Αν κάποιος μπει στο μσν τότε έχω πολλή όρεξη για κουβέντα. Έχω περάσει απο απόγευμα Τρίτης, Τετάρτης και Πέμπτης. Η χειρότερη όλων ήταν η Πέμπτη γιατί έτρεχα να προλάβω την κίνηση. Η Τετάρτη είναι αδιάφορη ενώ η Τρίτη είναι μεν καλή αλλά μέχρι να την συνηθίσω φθάνουν Χριστούγεννα. Παίρνω άδεια και μετά άτε μέχρι το Πάσχα. Να μου πεις πολύ εγωίστρια δεν είσαι; Άλλοι δουλεύουν καθημερινά ως τις 6.00 όπως για παράδειγμα ο αδελφός μου αλλά τι να πεις έτσι είναι ο ιδιωτικός τομέας. Να διοριστείς καθηγήτρια κυρία μου στις 2.00 να είσαι σπίτι σου και στις 3.00 να ξεκινάς τα ιδιαίτερα μέχρι το βράδυ. Τι να κάνω όμως που η επετηρίδα μας κόλλησε στο 16 και εγώ είμαι το 67. Και μέχρι να διοριστώ θα είμαι στην φάση της εμμηνόπαυσης. Γιατί στα σχολεία μας δεν λένε ποτέ τι εστί επαγγελματικός προσανατολισμός. Και όλοι διαλέγουμε τα πιο κεκορεσμένα επαγγέλματα. Πάντως αν ήμουν τώρα μαθήτρια και έπρεπε να επιλέξω θα σπούδαζα νέες τεχνολογίες, Η/Υ κλπ που είναι και του μέλλοντος. Οικονομικά και ελεγκτικά δεν μπορώ θα ήμουν άσχετη και κακή υπάλληλος. Ουσιαστικά όντας μια διχασμένη προσωπικότητα δεν ξέρω τι θέλω. Μου αρέσει η μετάφραση μεταφράστρια δεν έγινα, μου αρέσει η διδασκαλία όχι όμως γενικά της τουρκικής, της λογοτεχνίας και μάλιστα της Τουρκοκυπριακής αλλά και πάλι δεν μπορώ να διδάξω στα σχολεία με την σημερινή κατάσταση που επικρατεί. Αλλά δουλεύω στην ΒΙΒ. Υπάρχουν μέρες που μου αρέσει η δουλειά μου. Άλλες μέρες την μισώ και ειδικότερα τις Τρίτες. Αχ αυτά τα μισισμένα απογεύματα της Τρίτης μου δίνουν στα νεύρα. Αλλά ευγνωμωνώ απο την άλλη τον Θεό που έχω μια μόνιμη δουλειά σε αντίθεση με άλλα παιδιά που βασανίζονται. Μέχρι να έλθει και εμένα η ώρα μου να περάσω το κατώφλι εξόδου όπως έκαναν τόσοι και τόσοι συνάδελφοι μου. Δεν πειράζει μέχρι να έλθουν τα καλύτερα θα περάσουμε............Προς το παρόν ζω ακόμα ένα βαρετό, μισισμένο απόγευμα Τρίτης στο Αμαράλ........