Όταν ο κύκλος στενεύει..Είναι αλήθεια έχω καιρό να γράψω. Όμως τελευταία έχει πέσει πολύ θανατικό και έχω αρχίσει να νιώθω ότι ο κύκλος στενεύει. Η αρχή έγινε με ένα ξάδελφο της μάμας μου που πέθανε απο νεφρική ανεπάρκεια. Μετά η πεθερά ενός θείου μου. Την περασμένη βδομάδα ένας θείος της μάμας μου απο ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο θάνατος του Νίκου Σεργιανόπουλου που ήταν ο δικός μας άνθρωπος, ο καθηγητής Μαρκοράς. Και προχθές ο θάνατος μετά απο δυστύχημα της παιδονευρολόγου Γιούλας Στυλιανίδου. Και το κερασάκι ο σεισμός στην Ελλάδα. Ο Χάρος βγήκε κυριολεκτικά παγανιά. Αφήνω όλους εκείνους τους νεαρούς που θυσιάστηκαν στο βωμό της ασφάλτου. Ένα θανατικό γαϊτανάκι που παρασέρνει πολύ κόσμο στο πέρασμα του. Ο θάνατος είναι η φυσιολογική εξέλιξη όταν κλείνει ο κύκλος της ζωής κάποιου στα γεράματα. Όταν όμως πεθαίνουν νέοι άνθρωποι ή άνθρωποι δολοφονούνται τότε απλά είναι μια κατάρα. Ο Θεός να μας φυλάει απο τις όποιες κακοτοπιές. Με όλα αυτά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η ζωή μας είναι πολύτιμη. Ουάου θα μου πείτε. Και πολύ σύντομη. Μια στιγμή αρκεί για να παρασύρει στο πέρασμα της τα πάντα και να φέρει την καταστροφή. Για αυτό ας είμαστε προσεκτικοί, ας πάμε αργοπορημένοι έστω και για 5 λεπτά όταν οδηγάμε. Ας προσέξουμε λίγο περισσότερο. Και ας χαρούμε την κάθε στιγμή. Γιατί δυστυχώς κανείς μας δεν ξέρει πόσο θα ζήσει. Δεν λέω ότι όλοι θα πεθάνουμε και δεν με πιάνει το πεσιμιστικό μου. Απλά ας εφαρμόσουμε το ρητό των Λατίνων "άδραξε την μέρα". Κάθε μέρα κάθε στιγμή είναι πολύτιμη. Και κάτι τελευταίο. Αιωνία η μνήμη όλων αυτών που πέθαναν τελευταίως. Το καλύτερο μνημόσυνο είναι να τους θυμόμαστε, να είμαστε πιο προσεκτικοί και να ζούμε την κάθε στιγμή. Γιατί η κάθε στιγμή όπως και η ζωή μας είναι πολύτιμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου