Όταν σε τρώει το σύστημα

Όλοι μας κάποτε είχαμε όνειρα. Όταν σπουδάζαμε. Λέγαμε εμείς θα κατακτήσουμε τον κόσμο. Θα φτάσουμε ψηλά....Κάναμε πτυχίο. Κάναμε και μάστερ. Φάγαμε τα νιάτα μας στα πανεπιστήμια. Κάναμε και διδακτορικό....Τα πτυχία όμως ποτέ δεν μπήκαν στο αρχείο. Σχιζόμασταν για να περάσουμε τις εξετάσεις. Ξενύκτι, κούραση, άγχος. Πηγαίναμε στις εξετάσεις. Κάποιοι βολεμένοι είχαν τα θέματα και τα μέσα. Δίναμε. Άμα στεκόμασταν τυχεροί περνούσαμε. Μετά κοβόμασταν στην επιτροπή. Όσο καλοί και να είμαστε μας έκοβαν τα μέσα των άλλων.....Και ψάχναμε το λάθος...............Και τώρα να ξανά η ζωή μας διαλύεται. Γιατί ως συνήθως άλλοι αποφάσισαν.....Και χάνουμε ο ένας τον άλλον. Όχι γιατί το θέλουμε..Ούτε την ίδια μας τη ζωή δεν ορίζουμε πλέον. Η σχέση μας εξαρτάται απο το πόσο μέσο θα πέσει στις εξετάσεις. Και καταρρέουμε και οι δύο μας. Εσύ κάνεις την αρχή...Γίνεσαι ένα φάντασμα του εαυτού σου. Ένα ράκος ψυχολογικά. Και εγώ σε ακολουθώ. Στο γαίτανάκι μιας τρέλας...Γιατί εγώ και εσύ δεν ορίζουμε τις ζωές μας. Τις ορίζουν άλλοι δυνατότεροι απο εμάς. Και εγώ που σε αγαπώ τι φταίω........Σε χάνω και απλά πρέπει να μείνω θεατής.....Έχεις κλειστεί στον εαυτό σου δεν μιλάς σε κανένα........Και δεν θέλεις αυτό να το περάσουμε μαζί....Με αφήνεις έξω....Και τώρα εγώ που σε αγαπώ τι να κάνω..................Μου λες.....Θα γονατίσω σήμερα και θα προσευχηθώ..Δεν θέλω να σε χάσω σε αγαπώ..........Μου λείπεις......Τι να προσευχηθώ όμως. Να βρεις το κουράγιο σου για ζωή...Να βρεις τη δύναμη να σταθείς στα πόδια σου...Να γράψεις στις εξετάσεις;;;;; Τι ;;; Δεν ξέρω.....Μακάρι να το διάβαζες. Αχ και να ξέρες. Και να το βλεπες......Να με άφηνες να έλθω κοντά σου....Να σε αγκαλιάσω και να σου πω ότι όλα θα πάνε καλά.......Και ότι το σύστημα και οι εξετάσεις και τα μέσα δεν αλλάζουν. Εμείς να είμαστε καλά. Και θα το περάσουμε μαζί. Μόνο αν με άφηνες......................................