Η ζωή μας βόλτα

Βράδυ στη βεράντα του σπιτιού. Παρέα με ποτό και με τσιγάρο. Καθόμαστε και βλέπουμε τα αστέρια......Μιλάμε, γελάμε, κλαίμε συζητάμε παρέα για τις ζωές μας. Πως γίναμε έτσι....Δουλειά, σπίτι, σκοτωνόμαστε....Και μετά τα προσωπικά..Χάλια. Πιο χάλια και απο το ναυάγιο του Τιτανικού ένα πράγμα..Λες και κάποιος μας καταράστηκε.........Λες και κάποιος μας μούντζωσε.Τόση κακοτυχία πια. Έλεος.......Και να σου και ο μαύρος γάτος.......να περνά καμαρωτός απο μπροστά μας......Φταίμε εμείς, φταίει το σύστημα, φταίνε οι άλλοι.........Η νύχτα όμως είναι τόσο όμορφη...Και σε κάνει να αισιοδοξείς.....Που θα πάει ρε εσύ θα γυρίσει ο τροχός. Δεν γίνεται να είναι πάντα έτσι......................Θα βρεθεί η άκρη....Και να δεις σε λίγο καιρό θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε και εγώ και εσύ. Θα λέμε τι ηλίθιοι που είμασταν και κάναμε αυτό, και στενοχωριόμασταν για εκείνο. Όταν προχθές έκλαιγα και σου έλεγα ότι δεν θέλω τη ζωή μου και μου λέγες ρε εσύ δεν αξίζει..Και ίσως να έχειε δίκαιο. Αν άξιζε δεν θα γινόταν έτσι. Και μου λες αύριο θα πάμε εκεί, την Κυριακή θα κάνουμε αυτό.........................Μετά θα πάμε εκεί....Και με κάνεις να γελώ.....Δεν ξέρω αν το θυμάσαι χθες σε κάποια φάση έπεσα κάτω απο τα γέλια.......Όταν μου είπε εκείνη την θεϊκή φράση......Άπλωσα και εσύ μου έλεγες μωρή σήκω απο το πάτωμα τρελή. Και εγώ σου έλεγα άσε με να γελάσω το έχω ανάγκη. Απο τη Δευτέρα κλαίω. Τα δάκρυα μου στέρεψαν.....Και θέλω να γελάσω...Γιατί όπως λέει και το τραγούδι μου αρέσει να μη λέω πολλά, μου αρέσει να κοιτάω ψηλά στα ατελείωτα τραγούδια. Με τη σκιά μου να πετώ να πιάνω αστέρια στο βυθό, βυθό της μουσικής σου....Στο επανιδείν.................απόψε δηλαδή...