Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010
Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010
Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010
Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010
Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010
Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010
Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010
Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010
Οι ζωές των άλλων.....
Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Καρφί. Να ανακατεύομαι και να καταστρέφω τις ζωές των άλλων....Κάπως έτσι πρέπει να το είδε. Και είπε οκ.....Ας ανακατεύομαι εγώ στις ζωές των άλλων...Το σκέφτηκε και είπε άντε ας τους γνωρίσω. Τον φίλο του με την συγγένισα του....Τους γνώρισε. Και ήταν έρωτας απο την πρώτη ματιά. Άπειροι όμως και οι δύο. Έφαγαν βλέπεις τα νιάτα τους στα διαβάσματα. Που καιρός για έρωτες. Αλλά ήταν δυνατό..Κάτι που κανένας απο τους δυο δεν μπορούσε να ελέγξει...Και αντάλλαξαν τηλέφωνα. Και οι δύο δούλευαν. Αυτός ειδικά άρρωστος με την δουλειά του. Είχε και κάτι εξετάσεις θυμόταν μια στις τόσες να πάρει τηλέφωνο....Αλλά το αποκορύφωμα ήταν όταν πήγε να τον δει στη δουλειά του. Τόση λατρεία πια......Δεν τους ένοιαζε τίποτα. Και μετά....Σιωπή. Το παιδί κατέρρευσε . Δεν μιλούσε, δεν έτρωε, δεν έπινε, δεν κοιμόταν. Δούλευε και διάβαζε. Άφησε και μούσια χάλια. Ο τρίτος που τους γνώρισε πήγε να ζητήσει το λόγο. Εν τω μεταξύ άρχισαν οι καλοθελητές...Να παίρνουν και να φέρνουν κουβέντες. Πόσο χρονών θα γίνει αυτή να παντρευτεί.....Και γιατί μεγαλοπιάνεται.....Και τι περιμένει. Να βρει ένα καλό παιδί να πάρει. Δεν είναι ανάγκη αυτόν. Γιατί. Τι λόγος τους πέφτει. Και ο τρίτος τους τα χάλασε. Πήγε. Δεν με ρώτησε. Με ρώτησε για εμένα. Και δεν σου λέω ψέματα.......Έχουμε άλλους. Ένα παιδί που είδα φωτογραφία στο κινητό. Και ένα άλλο.. Τους οποίους όμως δεν έχει δει ποτέ.....Μα εγώ αυτόν θέλω. Όχι δεν κάνει για εσένα τέλος. Να μου το πει εμένα. Να πάω να τον βρω. Να κάτσεις στα αυγά σου....Δεν είναι σωστό. Και να μην του στέλνεις μην.Και το κορίτσι τα έχασε. Μα γιατί..Τι έκανα........Αυτά παθαίνεις όταν εμπιστεύεσαι λάθος άτομα.Γιατί υποτίθεται τους φίλους σου τους διαλέγεις....Τους συγγενείς σου όμως...Γιατί όταν έχεις τέτοιους φίλους και συγγενείς τι να τους κάνεις τους εχθρούς.............................Και γιατί προδώνεις για μια γκόμενα τους συγγενείς σου. Έτσι..Για ένα τίποτα..................Το κορίτσι όμως θα βρει την άκρη. Μόνη της χωρίς συμπαράσταση...(To be continued)
Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010
Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010
Η ζωή μας βόλτα
Βράδυ στη βεράντα του σπιτιού. Παρέα με ποτό και με τσιγάρο. Καθόμαστε και βλέπουμε τα αστέρια......Μιλάμε, γελάμε, κλαίμε συζητάμε παρέα για τις ζωές μας. Πως γίναμε έτσι....Δουλειά, σπίτι, σκοτωνόμαστε....Και μετά τα προσωπικά..Χάλια. Πιο χάλια και απο το ναυάγιο του Τιτανικού ένα πράγμα..Λες και κάποιος μας καταράστηκε.........Λες και κάποιος μας μούντζωσε.Τόση κακοτυχία πια. Έλεος.......Και να σου και ο μαύρος γάτος.......να περνά καμαρωτός απο μπροστά μας......Φταίμε εμείς, φταίει το σύστημα, φταίνε οι άλλοι.........Η νύχτα όμως είναι τόσο όμορφη...Και σε κάνει να αισιοδοξείς.....Που θα πάει ρε εσύ θα γυρίσει ο τροχός. Δεν γίνεται να είναι πάντα έτσι......................Θα βρεθεί η άκρη....Και να δεις σε λίγο καιρό θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε και εγώ και εσύ. Θα λέμε τι ηλίθιοι που είμασταν και κάναμε αυτό, και στενοχωριόμασταν για εκείνο. Όταν προχθές έκλαιγα και σου έλεγα ότι δεν θέλω τη ζωή μου και μου λέγες ρε εσύ δεν αξίζει..Και ίσως να έχειε δίκαιο. Αν άξιζε δεν θα γινόταν έτσι. Και μου λες αύριο θα πάμε εκεί, την Κυριακή θα κάνουμε αυτό.........................Μετά θα πάμε εκεί....Και με κάνεις να γελώ.....Δεν ξέρω αν το θυμάσαι χθες σε κάποια φάση έπεσα κάτω απο τα γέλια.......Όταν μου είπε εκείνη την θεϊκή φράση......Άπλωσα και εσύ μου έλεγες μωρή σήκω απο το πάτωμα τρελή. Και εγώ σου έλεγα άσε με να γελάσω το έχω ανάγκη. Απο τη Δευτέρα κλαίω. Τα δάκρυα μου στέρεψαν.....Και θέλω να γελάσω...Γιατί όπως λέει και το τραγούδι μου αρέσει να μη λέω πολλά, μου αρέσει να κοιτάω ψηλά στα ατελείωτα τραγούδια. Με τη σκιά μου να πετώ να πιάνω αστέρια στο βυθό, βυθό της μουσικής σου....Στο επανιδείν.................απόψε δηλαδή...
Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010
Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010
Όταν σε τρώει το σύστημα pt.2
Η βράβευση του Χριστόφορου Πισσαρίδη με Νόμπελ Οικονομίας αποτελεί μια μεγάλη επιτυχία για την Κύπρο. Απο την άλλη όμως μας βάζει σε σκέψεις αφού οι Κύπριοι επιστήμονες ενώ διαπρέπουν στο εξωτερικό η πολιτεία δεν τους χρησιμοποιεί σωστά στην Κύπρο. Το αποτέλεσμα είναι συνήθως να φεύγουν απο την Κύπρο...Αφού το σύστημα δεν τους σηκώνει. Και ενώ οι γνώσεις τους θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν η πολιτεία κάνει τα στραβά μάτια......Οι γνώσεις του Χριστόφορου Πισσαρίδη σε σχέση με την ανεργία και τις θέσεις εργασίας δεν μπορεί να είναι πιο επίκαιρες για την Κύπρο που βρίσκεται εν μέσω κρίσης με υψηλά ποσοστά ανεργίας. Σήμερα ακούγοντας το φίλτατο Λάζαρο Μαύρο το πρωί άκουσα που είπε το εξής : Κάποιος χθες διερωτήθηκε γιατί ενώ η Κύπρος έχει τόσους λαμπρούς επιστήμονες βγάζει πολιτικούς κολότζια. Και η απάντηση ενός πολιτικού ήταν αφού μόνο τα κολότζια ασχολούνται με την πολιτική..Όταν οι νέοι βουλιάζουν στην ανεργία........ή όταν καταρρέουν στην προσπάθεια τους να πάρουν μια θέση γιατί υπάρχουν μέσα, αναξιοκρατία κλπ.... τότε εκεί είναι υπεύθυνη η πολιτεία.....Ας όψεται το σύστημα...
Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010
Όταν σε τρώει το σύστημα
Όλοι μας κάποτε είχαμε όνειρα. Όταν σπουδάζαμε. Λέγαμε εμείς θα κατακτήσουμε τον κόσμο. Θα φτάσουμε ψηλά....Κάναμε πτυχίο. Κάναμε και μάστερ. Φάγαμε τα νιάτα μας στα πανεπιστήμια. Κάναμε και διδακτορικό....Τα πτυχία όμως ποτέ δεν μπήκαν στο αρχείο. Σχιζόμασταν για να περάσουμε τις εξετάσεις. Ξενύκτι, κούραση, άγχος. Πηγαίναμε στις εξετάσεις. Κάποιοι βολεμένοι είχαν τα θέματα και τα μέσα. Δίναμε. Άμα στεκόμασταν τυχεροί περνούσαμε. Μετά κοβόμασταν στην επιτροπή. Όσο καλοί και να είμαστε μας έκοβαν τα μέσα των άλλων.....Και ψάχναμε το λάθος...............Και τώρα να ξανά η ζωή μας διαλύεται. Γιατί ως συνήθως άλλοι αποφάσισαν.....Και χάνουμε ο ένας τον άλλον. Όχι γιατί το θέλουμε..Ούτε την ίδια μας τη ζωή δεν ορίζουμε πλέον. Η σχέση μας εξαρτάται απο το πόσο μέσο θα πέσει στις εξετάσεις. Και καταρρέουμε και οι δύο μας. Εσύ κάνεις την αρχή...Γίνεσαι ένα φάντασμα του εαυτού σου. Ένα ράκος ψυχολογικά. Και εγώ σε ακολουθώ. Στο γαίτανάκι μιας τρέλας...Γιατί εγώ και εσύ δεν ορίζουμε τις ζωές μας. Τις ορίζουν άλλοι δυνατότεροι απο εμάς. Και εγώ που σε αγαπώ τι φταίω........Σε χάνω και απλά πρέπει να μείνω θεατής.....Έχεις κλειστεί στον εαυτό σου δεν μιλάς σε κανένα........Και δεν θέλεις αυτό να το περάσουμε μαζί....Με αφήνεις έξω....Και τώρα εγώ που σε αγαπώ τι να κάνω..................Μου λες.....Θα γονατίσω σήμερα και θα προσευχηθώ..Δεν θέλω να σε χάσω σε αγαπώ..........Μου λείπεις......Τι να προσευχηθώ όμως. Να βρεις το κουράγιο σου για ζωή...Να βρεις τη δύναμη να σταθείς στα πόδια σου...Να γράψεις στις εξετάσεις;;;;; Τι ;;; Δεν ξέρω.....Μακάρι να το διάβαζες. Αχ και να ξέρες. Και να το βλεπες......Να με άφηνες να έλθω κοντά σου....Να σε αγκαλιάσω και να σου πω ότι όλα θα πάνε καλά.......Και ότι το σύστημα και οι εξετάσεις και τα μέσα δεν αλλάζουν. Εμείς να είμαστε καλά. Και θα το περάσουμε μαζί. Μόνο αν με άφηνες......................................
Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010
Αλήτισσα βροχή
Επιτέλους πρωτοωβρόχια. Η αλήτισσα βροχή. Κάθε άλλο. Η βροχή παρηγορεί, ηρεμεί, εξαγνίζει, καθαρίζει τις ψυχές. Εγώ τουλάχιστον έτσι ένιωσα..Ηρέμησα...Η χθεσινή φουρτούνα έδωσε τη θέση της σε μια ήρεμη θάλασσα.......Καιρό είχα να δω βροχή...Και ένιωσα μια γαλήνη στη ψυχή μου.....Όλα θα γίνουν...Όπως λένε και οι C-real..Θα περιμένω χειμώνας θα ντυθώ, στο γκρίζο θα χαθώ μέχρι να φέρεις καλοκαίρι. Θα περιμένω..Ώσπου να φέρεις το καλοκαίρι στην καρδιά μου..Καλέ μου...........................
Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010
Αχ και να ήμουν μένταλιστ
Και ενώ έχει γεμίσει η Λευκωσία με ρώσσικες σημαίες για την πολυαναμενόμενη επίσκεψη του Ρώσσου προέδρου Μετβέντεφ, η Λευκωσία και οι δρόμοι της είναι ένα απέραντο εργοτάξιο αφού δεν υπάρχει δρόμος να περάσεις....Έχω την ατυχία να γίνονται έργα για δημιουργία πεζοδρομίων τόσο έξω απο το σπίτι μου όσο και έξω απο τη δουλειά μου. Η κατάσταση είναι τραγική....Πολύ θα ήθελα να διακτινίζομαι απο το ένα μέρος στο άλλο αλλά δυστυχώς δεν γίνεται...Η τουλάχιστον να πάρω μαθήματα να εξαφανίζομαι και να εμφανίζομαι στον τόπο που θέλω..........Αχ και να ήμουν μένταλιστ. Η άλλη λύση βέβαια είναι να βρούμε ελικόπτερο και να πηγαίνουμε όπως το Ντουπάι απο το ένα μέρος στο άλλο. Δεν γίνεται όμως..........Κατά τα άλλα γίνονται έργα.. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι το κόστος των πεζοδρομίων θα το υποστούν οι πολίτες. Και άντε να δεκτώ ότι θα κάνουν πεζοδρόμια......Το ότι μονοδρόμησαν τη μισή Λευκωσία που το βάζεις.. Για αυτό σας λέω έπρεπε να ήμασταν μένταλιστ...Να διακτινιζόμαστε να εξαφανιζόμαστε και να επανεμφανιζόμαστε..............................................................
Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010
Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010
Ε και;;;
Και τι έγινε δηλαδή. Σήμερα απλά ήταν μια άλλη προδοσία....Και τι θα γίνει τώρα;;;;;Όταν σε προδώνουν οι σε εισαγωγικά φίλοι σου εσύ τι πρέπει να κάνεις;;; Να σωπάσεις και να το ανεκτείς;;;; Να κάτσεις να κλαις;;; Να το πεις να ξεθυμάνεις και να τους διαγράψεις..Και τι έγινε τελευταίως που έχεις ξεγράψει άλλους τόσους γιατί δεν άντεχες άλλο. Εμεινες μόνος σου έπεσες σηκώθηκες....Και ψάχνεσαι..Και βρίσκεις και ξαναχάνεις., Και ξανά.....Και σκέφτεσαι. Αφού λες και σε έχουν καταραστεί. Πας να κάνεις κάτι μένει μισό. Και όλοι σε έχουν στη μπούκα του κανονιού....Και δεν γίνεται αυτό που θέλεις. Και όλοι σου λένε κάνε υπομονή. Και κάνεις. Και περιμένεις. Και κάθεσαι πάνω απο ένα κινητό που δεν παίζει ποτέ και άμα παίξει δεν είναι το τηλέφωνο ή το μήνυμα που περιμένεις...Και σιωπάς......Και λες αύριο θα γίνει κάτι καλύτερο και θα είναι μια άλλη μέρα. Δεν θες να κλάψεις. Γονατάς, προσεύχεσαι σηκώνεσαι.....Και ξαναρχίζεις τον αγώνα.........Στην περίπτωση μας ταιριάζει αυτό το τραγούδι του Μαχαιρίτσα. Μου λες τα μάτια σου να μην τα αγαπώ και να μην πάψω να πιστεύω στα δικά μου.........Μα εγώ μα αυτά τα μάτια όπου βρεθώ τα έχω πίσω μου και μέσα και μπροστά μου....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)