15 Ιουλίου

Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου 4 μέρες του χρόνου τις θεωρώ απαίσιες και πάντα αυτές τις μέρες είμαι χάλια..15η Ιουλίου επέτειος του πραξιοπήματος της χούντας στην Κύπρο το 1974, 20η Ιουλίου επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, 14 Αυγούστου επέτειο της 2ης φάσης του Αττίλα στην Κύπρο και τέλος 15η Νοεμβρίου επέτειο ανακήρυξης του ψευδοκράτους...Αυτές λοιπόν τις 4 μέρες δεν μιλιέμαι. Να μου πείτε οκ και άλλες μέρες δεν μιλιέσαι αλλά ειδικά αυτές νομίζω ότι θέλω να εξαφανιστώ..Απο μικρή αυτές τις 4 μέρες προσπαθούσα να καταλάβω τι έγινε...Τι έφταιξε.. Γιατί φτάσαμε ως εδώ.....Να σας πω την αλήθεια..Ακόμα και σήμερα ύστερα απο τόσα χρόνια δεν έχω καταλάβει...Προσπάθησα να μπω στη λογική να κατανοήσω τι συνέβει..Αυτό που με εκνευρίζει αυτές τις 4 μέρες είναι οι μεγαλόστομες δηλώσεις....Όταν τις ακούω πάει η πίεση μου στα ύψη και η προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης.... Επίσης με εκνευρίζει το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια αυτές οι 4 μέρες περνάνε στο ντούκου λες και κάποιοι αποφάσισαν ότι θα πρέπει να ξεχάσουμε τι έγινε....Σήμερα η μέρα είναι μουντή...Στο διάλειμμα μου προσπάθησα να διαβάσω μια μαρτυρία κάτι. Δεν λέω υπήρξαν ΜΜΕ που θυμήθηκαν την επέτειο και μπράβο τους.....Ακούγοντας τις σειρήνες σήμερα το πρωί κοντοστάθηκα....Και θυμήθηκα και πάλι...Τα αεροπλάνα που περνούσαν πάνω απο το σπίτι και την πράσινη γραμμή στην επέτειο της εισβολής, τη δολοφονία Ισαάκ και Σολωμού....Θυμάμαι πέρσι στις 20 του Ιούλη ήμουν σπίτι και στάθηκα να δω τα τουρκικά αεροπλάνα που συμμετείχαν στην παρέλαση στα κατεχόμενα....Δεν είμαι εθνικίστρια...Ούτε μισώ τους Τούρκους ή τους Τ/κ. Αντιθέτως...Όμως τέτοιες μέρες με πιάνει το παράπονο..Αν δεν ζήσεις δεν καταλαβαίνεις κάτι...Το πιο τραγικό είναι ότι το σπίτι μιας φίλης Τ/κ είναι 5 λεπτά απο το δικό μου....Αν σταθείς σε ένα σημείο μάλιστα το βλέπεις. Και ενώ μας χωρίζουν 5 λεπτά και μόνο για να βρεθούμε πρέπει να κάνουμε τόσες διατυπώσεις, οδοφράγματα, ταυτότητες..... Θεωρώ τραγικό το γεγονός ότι δεν μπορώ να κινηθώ ελεύθερα στον τόπο μου....Να ζήσω όπως θέλω....Μια ζωή μεγάλωσα μέσα στα αδιέξοδα δρόμων, στην πράσινη γραμμή κοιτάζοντας απέναντι μου τις τουρκικές σημαίες. Και πάντα να αναρωτιέμαι....Καμιά φορά περπατώντας στη γειτονιά μου κοντοστέκομαι. Κοιτάζω την σημαία, την τουρκική σημαία απέναντι μου..Προσγειώνομαι στην ωμή και πεζή πραγματικότητα. Αυτός είναι ο τόπος μου. Που μεγάλωσα..Και που όσο κι αν το αγαπώ με πληγώνει........Κάποτε ο στιχουργός είπε ότι όπου και αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει όσο κανείς. Εμένα να δεις πόσο με πληγώνει η Κύπρος......Η ζωή μας μια σημαία, ένας δρόμος αδιέξοδος...Όπως λέει και ένα τραγούδι ξένο...Όλοι οι δρόμοι που διάλεξες ήταν μονόδρομοι............