Σαν δαίμονας να κουβαλάς του κόσμου τους χειμώνες....

Κάπως έτσι νιώθω...Ένα ράκος. Ψυχολογικά και σωματικά. Λες και ήλθε το ταβάνι στο κεφάλι μου για άλλη μια φορά....Το να σε προδίδουν οι φίλοι σου και οι συγγενείς σου είναι ένα πράγμα...Το να σε προδίδουν για δεύτερη φορά αφού τους έδωσες δεύτερη ευκαιρία είναι σαν μια μαχαιριά στην καρδιά...........Οκ........Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι...Ναι..Όταν όμως αγαπάς.....δεν καταλαβαίνεις τίποτε............Στη ζωή μου έμαθα να κάνω αυτό που πιστεύω ότι είναι σωστό..Όσο και αν μου έλεγαν να κάνω κάτι εγώ το έκανα.Όλη μου τη ζωή πίστευα ότι είναι καλύτερα να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι και να φας τα μούτρα σου παρά να διερωτάσαι μια ζωή πως θα ήταν αν το έκανες...Και εγώ το έπραξα πολλές φορές. Η μακαρίτισσα η γιαγιά μου έλεγε ότι που τα ανάθεμα τζαι τζει εν έσιει...Όντως έτσι είναι. Όταν φας τα μούτρα σου 2 φορές μετά συνηθίζεις. Δε με νοιάζει που τα έφαγα για ακόμα μια φορά...Με νοιάζει που έδωσα ακόμα μια ευκαιρία σε άτομα που δεν την άξιζαν...........................................Και με πρόδωσαν.........Τώρα εύχομαι όλα να πάνε καλά.....Και αν είναι κάτι να γίνει θα γίνει..........................................