Είναι κάτι στιγμές......

Κάθομαι και διαβάζω. Το βιβλίο. Δεν συγκεντρώνομαι. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.. Σκέφτομαι όλα όσα συνέβησαν τις τελευταίες μέρες....Προδοσία απο ανθρώπους που αγαπάς. Προδοσία απο αυτόν που πίστευες ότι ήταν ο άνθρωπος σου.....Το μυαλό σταματά...Χάνεται στις σκέψεις. Στις αναμνήσεις. Είναι στιγμές που σε μισώ. Και καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που σε γνώρισα. Εκείνη την ηλιόλουστη μέρα στο καφέ με εκείνο το γεμάτο νόημα βλέμμα σου να με κοιτάζεις. Και εγώ να χάνω τον κόσμο και να τον βρίσκω μέσα στα μάτια σου. Εκείνα τα καφέ διαπεράστικα μάτια που όποτε με κοίταζαν χανόμουνα. Και ύστερα θυμάμαι εκείνο το Σάββατο που ήλθα να σε βρω. Που με πήρες αγκαλιά και με κοίταζες χωρίς να το πιστεύεις. Και με φίλησες. Και πίστεψα ότι όλα ήταν τέλεια. Θυμάσαι αλήθεια;;; Η είσαι ακόμα τόσο απορροφημένος στη δουλειά και στα διαβάσματα σου.......Και εκείνο το πρωϊνό που με ξύπνησες λέγοντας μου καλημέρα στο τηλέφωνο θέλοντας να μου κάνεις έκπληξη.......Και ύστερα σιωπή. Κλείστηκες στον κόσμου για να διαβάσεις. Όταν τα θυμάμαι θυμώνω. Κάποιες στιγμές με παίρνει το παράπονο και κλαίω. Και είμαι θυμωμένη μαζί σου. Που με ξεγέλασες......Και καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που σε γνώρισα. Και άλλες θυμάμαι τα μάτια σου το βλέμμα σου την αγκαλιά σου, τα φιλιά σου. Και σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να με πάρεις ξανά αγκαλιά. Άλλες φορές εύχομαι να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω αφού όλα γύρω μου είναι τόσσσο άσχημα...Και άλλες ότι είναι ένα κακό όνειρο και ότι θα ξυπνήσω και όλα θα είναι όπως πριν. Πάνε τρεις βδομάδες και η θύμηση σου στοιχειώνει το μυαλό μου.......Είναι στιγμές που σε μισώ και άλλες που σε αγαπώ..........Μακάρι να ήσουνα εδώ να με αφήσεις να σου εξηγήσω. Να σε βγάλω απο αυτό το λούκι που περνάς. Μόνο αν με άφηνες.........................