Οδική συνείδηση ...

Στην Κύπρο του 2010 δεν έχουμε καθόλου οδική συνείδηση. Μα καθόλου όμως...Και δεν πιστεύω ότι θα αποκτήσουμε ποτέ. Χθες όπως κάθε μέρα στις 5 σχόλασα απο τη δουλειά να πάω σπίτι...Πολύ κοντά στο σπίτι μου ένας αναίσθητος οδηγός πήγε να κατεβεί άκουσον άκουσον το πεζοδρόμιο κλείνοντας μου το δρόμο...Στην προσπάθεια μου να τον αποφύγω σταμάτησα. Το αποτέλεσμα ήταν να έλθει μια ανισόρροπη, τρελή απο πίσω να μου κτυπήσει. Όταν κατέβηκα να δω τι έγινε αυτή έβριζε, φώναζε κλπ...Μέχρι να δω τι ζημιά είχε γίνει σηκώστηκε και έφυγε...Όταν πήγα σπίτι διαπίστωσα ότι το αυτοκίνητο είχε πάθει μεγάλη ζημιά, το μπουτ δεν άνοιγε..Το αποτέλεσμα ήταν να πάει σε ισιωτή, μπογιατζή κλπ χωρίς να ξέρω πόσα θα μου στοιχίσει. Δεν είναι ότι λυπάμαι τα σίδερα, γιατί το αυτοκίνητο είναι μια μάζα σίδερα. Ούτε ότι έχω παραπάνω λεφτά για πέταμα. Η ζημιά έγινε....Όμως είναι το γιατί στην Κύπρο του 2010 οι οδηγοί θεωρούν ότι ο δρόμος αποτελεί χωράφι του παππού τους.......Σε συνέχεια της χθεσινής δημοσίευσης για την ιστορία με τον καρκίνο αυτό που έχει σημασία είναι η υγεία.............Αυτά καλημέρα.