Αποχαιρετισμός. Μια δύσκολη λέξη. Συνήθως έχει να κάνει με στενοχώρια και πόνο. Ποτέ δεν υπήρξα καλή στους αποχαιρετισμούς. Πάντα ένιωθα ότι χάνεται ένα κομμάτι της ψυχής μου. Η πρώτη φορά που τον ένιωσα στο πετσί μου ήταν το Δεκέμβριο του 2000 όταν πέθανε η γιαγιά μου. Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να συμβιβαστώ με την ιδέα του θανάτου. Αναγκαστικά. Μετά το δεύτερο χτύπημα ήταν το 2001-2002. Όλοι μου οι φίλοι άρχισαν να φεύγουν για μεταπτυχιακά, για τις πατρίδες τους. (Ο Χρήστος πήγε στην Αμερική γιατί εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε, η Μαρία στην Γερμανία για σπουδές). Τότε συνειδητοποίησα πως έπρεπε να αρχίσω απο την αρχή και πάλι. Το 2004 αναγκάστηκα να αλλάξω πόστο και να έλθω στο Αμαράλ. Έπρεπε να αφήσω τα παιδιά που περάσαμε κάτι χρόνια μαζί και να έλθω να αναλάβω καθήκοντα σε ένα νέο πόστο μόνη μου με ένα φοιτητή... Και μετά εκείνο το καλοκαίρι του 2005 όταν εκείνο τον μαύρο Αύγουστο έγινε το αεροπορικό της Ηλιος και κάποιοι φίλοι χάθηκαν στο μαύρο βουνό του Γραμματικού. Τότε και πάλι γύριζε στο νου μου η ιδέα της απώλειας. Και για το ότι πρέπει να ζεις την ζωή σου γιατί δεν ξέρεις τι θα ξημερώσει την επόμενη. Ένα χρόνο μετά ένιωσα το ίδιο όταν έφυγε η Γεωργία απο την δουλειά για άλλο πόστο. Ξαφνικά αυτό το κενό συναίσθημα και γιατί έμεινα μόνη μου στους 4 τοίχους του Αμαράλ. Είχε βέβαια προηγηθεί και η φυγή του Παναγιώτη για άλλη δουλειά και έτσι ένιωθα ότι ένας ένας τραβάει τον δρόμο του. Αφορμή για το σημερινό μου πόνημα είναι η φυγή της Πολίνας. Η Πολίνα θα πάει για μάστερ στην Αγγλία στο LSE όπως πάντα το επιθυμούσε. Λέγαμε εδώ και καιρό για αυτή την μέρα αλλά δεν πίστευα ότι θα έλθει. Και όμως έφτασε. Τα όποια συναισθήματα είναι περιττά. Ηθελημένα η μή με κάποια άτομα στην δουλειά συνδέεσαι αφού περνάς ένα μεγάλο κομμάτι της μέρας σου με αυτά. Υπάρχουν στιγμές που μπορεί να παρεκτραπείς, να φωνάξεις, να μαλώσεις. Άλλες φορές όμως περνάς τέλεια. Είναι όλα μέσα στο παιχνίδι. Όταν όμως φθάσει αυτή η στιγμή τα χάνεις. Εγώ προσωπικά σήμερα ξύπνησα και λέω τελείωσε. Πολίνα μου σου εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία, καλή σταδιοδρομία ότι καλύτερο σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο. Είσαι πλέον κομμάτι της ζωής μου. Και να ξέρεις ότι πάντα στο Αμαράλ έχεις δύο φίλες εμένα και την Φρόσω. Να προσέχεις και να θυμάσαι ότι και οι αποχαιρετισμοί είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής....
ΥΓ Αφιερώνεται στην Πολίνα και για τις στιγμές καλές και κακές που μοιραστήκαμε αυτά τα δύο χρόνια.....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
mwro mou, kalo taxidi kai na thimase i diadromi axizei ton kopo kai oxi o proorismos....
to akoume toses fores alla teinoume na to ksexname perissoteres....
ta filia mou and keep in touch!
cheers my darling (pou lene kai oi ksenerwtoi oi egglezoi)
Loipon, ta osa egrapses Manwli mou itan mia eyxaristi ekpliksi gia mena.Ontws, mesa se ayta ta 2 xronia perasame ta panta mesa sto Amaral, TA PANTA omws. Xares, gelia, enthousiasmoi, fwnes, klamata, symfiliwseis, ksana xares, xoroi, apoxairetismoi, raketes, KINEZIKA, krepes, gyroi kai ola ta synafi :p H ousia omws se ayti tin zwi einai na kratas mono tis wraies stigmes kai tis opoiesdipote efimeres parekkliseis kai tsakkwmous na ta diagrafeis. Mpainontas loipon kai egw i idia se ayti tin diadikasia,se eyxaristw gia ola..!
Oso afora stin alli tin trellara, Frosw mou doulevoume mazi peripou 1 mina omws idi exw katalabei polla gia tin filosofia sou peri zwis. Keep walking..!!
Loipon kopeles, den tha xathoume, as einai kala kai to msn!!
Ciaoooooooooooo
Polina
Στην ζωή μας υπάρχουν όλα. Νομίζω ότι ο Φόρεστ Καμπ είπε στο τέλος της ταινίας "η ζωή είναι σαν ένα πακέτο με σοκολοτάκια. Το ανοίγεις και δοκιμάζεις διάφορες γεύσεις." Έτσι και εμείς γευτήκαμε τα πάντα και κρατήσαμε μόνο τις ωραίες γεύσεις. Και εδώ δεν είναι το τέλος. Είναι απλά μια νέα αρχή. Και για να συνεχίσω με τις ταινίες όπως είπε και η Σκάρλετ Ο Χάρα "αύριο είναι μια καινούργια μέρα".Χαμογελάτε γιατί χανόμαστε κορίτσια. Όλα καλά συνεχίστε με τρέλα.....
Xwris trela den epiviwnoume..!Einai to alati kai to piperi tis zwis!
:)
Δημοσίευση σχολίου