Ποτέ δεν μου άρεσε το καλοκαίρι. Πάντα κάτι κακό γινόταν........Θυμάμαι τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων είχαν σημαδευτεί απο τις μαύρες επετείους του πραξικοπήματος και της εισβολής του 1974. Θυμάμαι τα πολεμικά αεροπλάνα να περνάνε κάθε 20 Ιουλίου πάνω απο το σπίτι την ώρα που γινόταν στα κατεχόμενα η παρέλαση.......Θυμάμαι ακόμα εκείνο το καλοκαίρι του 1989 όταν οι γυναίκες έκαναν την αντικατοχική τους πορεία στον Άγιο Κασσιανό, τις συλλήψεις τους και την αγωνία...Τα χρόνια πέρασαν. Το 1996 θυμάμαι την πορεία των μοτοσυκλετιστών και την δολοφονία του Τάσου Ισαάκ. Και ύστερα απο λίγες μέρες την δολοφονία του Σολωμού Σολωμού την οποία παρακολουθήσαμε ζωντανά απο την τηλεόραση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γιαγιά μου να τηλεφωνεί στη μάνα μου που δούλευε και να τη ρωτά τι θα κάνουμε. Και η μάνα μου να απαντά να μην ανησυχείτε θα έλθω να σας πάρω....Αρκετά χρόνια μετά θυμάμαι τον Αύγουστο του 2005......Και την είδηση ότι ένα κυπριακό αεροπλάνο έπεσε στο Γραμματικό. Θυμάμαι τις κηδείες τα κλειστά φέρετρα....Και ήλθε το φετινό καλοκαίρι να τα διαγράψει όλα.....11 Ιουλίου 2011........Έκρηξη στο Μαρί...Καταστροφή της ναυτικής βάσης, καταστροφή του Βασιλικού...Όταν αρχίζει η διακοπή ρεύματος κάθε μέρα σκέφτομαι τους νεκρούς και τις οικογένειες τους. 6 χρόνια πέρασαν απο την πτώση του αεροπλάνου της Ήλιος. Δεν τιμωρήθηκε ποτέ κανείς..........Ελπίζω να μην περάσουν άλλα 6 χρόνια και ο μη γένοιτο να μας βρει άλλη τραγωδία και να λέμε ότι δεν τιμωρήθηκε κανείς για την έκρηξη στο Μαρί..........Για αυτό σας λέω τα καλοκαίρια δεν μου αρέσουν καθόλου...Όχι μόνο για αυτές τις επετείους αλλά και γιατί κάθε καλοκαίρι χάνεται κόσμος. Φεύγει μακριά. Και κάθε χρόνο τον Αύγουστο θυμάμαι εκείνο το ίδιο τραγούδι. Όταν τον Αύγουστο βρέχει.....
Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)